Op 6 april 1998 zag ik het Brabantse licht en werd ik geboren in de Parel van Brabant. Mijn eerste goede actieve herinnering aan Heeze is mijn eerste dag op basisschool de Merlebos. Met flink geklap en gejoel werd deze, toen nog onbezonnen, peuter net als de gehele aanwas van nieuwe peuters warm welkom geheten door de leerlingen van de basisschool.
In groep 7 besloot ik net als vele Heezenaren mee te doen aan de Brabantsedag. Hoewel het festijn mij niet onbekend was is het nooit bij mij met de paplepel ingegoten. Dankzij toenmalig buurvrouw Maria van Seggelen kwam ik terecht bij de Lambrekvrienden. Ik werd gevraagd of ik voor de parade een stoet hongerige Oempaloempa’s naar de ijskast van Miko wilde lokken. Het lukte mij om niet alleen de Oempaloempa’s te leiden naar de ijskast, maar ook de leden van de jury werden verleid. Ik won door mijn inspanningen de prijs voor individuele prestatie.
Deze prijs en toch wel de liefde voor de spotlight zorgde ervoor dat ik terecht kwam bij de Speledonckers in Someren. Ik kickstartte mijn acteercarrière met een kleine rol in de show Dik Trom. Gevolgd door de rol van burgermeester in ‘Echte olifanten huilen niet’ een jaar later. Hoewel de liefde voor acteren en entertainen niet verdween was het toch tijd voor een nieuwe uitdaging. Tijdens mijn middelbareschooltijd op het Were Di in Valkenswaard kwam ik erachter dat presenteren en praten mij er lag. Ik kreeg interesse in interviewen en gesprekken voeren met interessante figuren.
Na het behalen van mijn kaderdiploma kwam ik terecht op de Rooi Pannen in Eindhoven. Ik moest en zou een journalistiek opleiding gaan volgen, maar moest eerst een mavo-opleiding afronden. Zo geschiet studeerde ik in vier jaar af als reisleider en front-officemanager. Om gelijk daarna de schoolbanken opnieuw in te duiken en een studie journalistiek te volgen in Tilburg. Gedurende al deze stappen ben ik Heeze blijven wonen. Wilde ik op kamers? Ja. Waarom bleef ik kleven? Ik weet het niet. Zelfs nu ik in de laatste fase zit van mijn opleiding en zes maanden stage heb gelopen bij BNR Nieuwsradio in Amsterdam heb ik dagelijks gependeld vanuit Heeze naar de hoofdstad. Heeft de charme van het schilderachtige dorpje mijn hart nog niet verlaten.
Het dorp waar ik opgroeide en het dorp waar ik (bij)baantjes versleet bij de Kruidvat en Tribeca. Het dorp waar ik een blauwe maandag bij van Oefelen asperges stak en het dorp waar ik nog steeds (bijna) iedere zaterdag de gasten van Kapellerput voorzie van een heerlijke alcoholische versnapering als barman. Hoewel het er naar uit ziet dat het hoofdstuk Heeze bijna is geschreven, gezien de kans op een baan binnen de journalistiek aannemelijker is boven de rivieren. Ben ik toch blij dat ik mijn jeugd hier heb doorgebracht.
Want Heeze is het dorp van de Brabantsedag en van de tent met carnaval. Het dorp waar de jongens uit de bouw elkaar vrijdags treffen in de Zwaan, het zaterdags dunnetjes overdoen bij Thuys en zondags samen voetballen en afsluiten in de kantine. Om na het weekend samen weer voor dag en dauw op de steiger te staan.
Hoewel ikzelf deze binding nooit helemaal heb gehad, voel ik mij wel altijd welkom als ik eens per jaar besluit mijn kop te laten zien in een van de dorpscafés. Een groet van de jongens waarmee ik ben opgegroeid en een vriendelijke lach van de kastelein. Het voelt vertrouwd. Heeze is niet voor niets het dorp waar jarenlang het romantisch ideaal voor kunstschilders tot leven kwam. Dat is mijn Heeze.
